အႏုပညာအပါအ၀င္ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥမ်ားကုိ သမုိင္း ကာလမ်ားက ကန္႕သတ္ေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့ေလသည္။ ျမန္မာကဗ်ာ၏စဥ္ဆက္ ဆင့္ကဲတုိးတက္ျခင္းသည္လည္း အျခား အရာမ်ားလုိပင္ သမုိင္းႏွင့္အတူ ျဖစ္ထြန္းလာရသည္မွာ ျငင္းပယ္၍ မရႏုိင္ေသာ သဘာ၀တရားျဖစ္၏။ ပုဂံမွ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ေႏွာင္း(ရတနာပုံေခတ္)ထိ ထြန္းကားခဲ့ေသာ အစဥ္အလာ႐ုိးရာ ျမန္မာကဗ်ာသည္ ေခတ္စမ္း၏ ျဖစ္ထြန္းမႈေၾကာင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလသည္။ ယင္းမွာ ၀မ္းနည္းစရာ အေျခအေနမဟုတ္သည့္ သမုိင္းဆုိင္ရာ အမွန္တရားပင္ျဖစ္ သည္။ စစ္ၿပီးေခတ္ အႀကီးအက်ယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့ေသာ ေခတ္စမ္း၏အေမြကုိ ဆက္ခံခဲ့သည့္ ေခတ္စမ္းသစ္၀ါဒမွာ ယခုအခါ ျမ၀တီႏွင့္ ေငြတာရီမဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္သာ ကုတ္တြယ္ရွင္သန္ေနေသာ အေျခအေနသုိ႕ ဆုိက္ေရာက္ေနေလၿပီ။
ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ ေခတ္စမ္းေနာက္တြင္ ဒဂုန္တာရာေခါင္းေဆာင္သည့္ စာေပသစ္သေဘာ တရားႏွင့္အတူ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ အရင္းရွင္ဆန္႕က်င္ေရး၊ ကုိလုိနီစနစ္တုိက္ဖ်က္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ကဗ်ာသစ္တစ္ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ (ေဒါင္းႏြယ္ေဆြတုိ႕ႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ အကြဲအၿပဲမွာ အုပ္စုတြင္း ၀ိ၀ါဒပဋိပကၡသာျဖစ္၍ ပန္းတုိင္းႏွင့္ အေျခခံသေဘာတရားမွာ အတူတူပင္ျဖစ္ေလသည္။) ထုိကဗ်ာသေဘာတရားမွာ မိုးေ၀ကဗ်ာေခတ္၊ ေတာ္လွန္ကဗ်ာ၊ ႏုိင္ငံတကာ၀ါဒအထိ သက္တမ္းျမင့္ၾကာခဲ့သည္။
ယေန႕ေခတ္ကား ပီပီသသ ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေခတ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သမုိင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ မညာေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကလည္း သမုိင္းကုိ မညာသင့္ေပ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ သမုိင္းကုိ အေလးေပးတန္ဖုိးထားရန္ လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခတ္စမ္းစာေပသစ္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ္လွန္ကဗ်ာတုိ႕အထိ ယင္းတုိ႕၏ ျဖစ္တည္မႈ(ျဖစ္တည္ခဲ့မႈ)ကုိ ေစာဒကတက္ ျငင္းဆန္ရန္ စုိးစဥ္းမွ် ဆႏၵမရွိ ေပ။ ထုိ၀ါဒႏွင့္ ကဗ်ာသေဘာတရားမ်ားသည္ ေခတ္ကာလ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ ထြက္ေပၚလာေသာ သမုိင္းျပ႒ာန္းခ်က္ မ်ားျဖစ္ေပသည္ဟု နားလည္လက္ခံႏုိင္ခဲ့သည္။ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာ ရွိစရာမျမင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္စင္တြင္ ယေန႕တုိင္ေအာင္ ေဇာ္ဂ်ီ၏ကဗ်ာစာအုပ္ရွိေနကာ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာအတြဲကုိ မၾကာ မၾကာ ဖတ္႐ႈမိဆဲျဖစ္၏။ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ အားေကာင္းျပင္းထန္လွေသာ ေဒါသမာန္ႏွင့္ အံ့မခန္းႂကြယ္၀ ေသာ ႐ူပကအလကၤာမ်ား အသုံးမ်ားကုိလည္း ႀကံဳတုိင္းခ်ီးက်ဴးစကားဆုိဖုိ႕ ႏႈတ္လွ်ာေလးလံျခင္းမရွိပါ။ သဒၵါဆန္ေသာ ကဗ်ာအေရးအသားႏွင့္ ၾကည္လင္ခ်ဳိသာေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕မ်ားကုိလည္း ႐ႈတ္ခ်ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါ။ သုိ႕ေသာ္ ယေန႕ ေခတ္သည္ကား ေဇာ္ဂ်ီ၊ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြေခတ္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေနာက္ဆုံးစကားဆုိရလွ်င္ (မလုိလွေသာ္ လည္း ဒါဆုိ ဘယ္သူ႕ေခတ္လဲ၊ မင္းေခတ္လားဟု ခြတုိက္ေမးခ်င္သူ တခ်ဳိ႕အတြက္ေျဖရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ေခတ္ဟု မဆုိလုိ ပါ။ ဆုိခြင့္လည္း မရွိပါ။ ထုိသုိ႕ဆုိရမည္ကိစၥလည္းမဟုတ္ပါ။) သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေခတ္ဟုေတာ့ ဆုိခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆုိသည္မွာ တစ္စုံတစ္ရာပုဂၢဳိလ္ အမည္နာမထက္စစ္မွန္ေသာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတစ္ေခတ္ ျဖစ္ေပၚလာ ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းထူေထာင္ေနေသာ ကဗ်ာဆရာအားလုံးကုိ ရည္ညႊန္းလုိရင္းျဖစ္သည္။
ေခတ္စမ္းႏွင့္ စာေပသစ္တုိ႕ကုိ ေခတ္၏လုိအပ္ခ်က္၊ ေတာင္းဆုိခ်က္အရျဖစ္ထြန္းလာရသည္ဆုိေသာအဆုိကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူၾကမည့္ ေရွးအစဥ္အဆက္က ဆရာႀကီး၊ ဆရာငယ္တုိ႕သည္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာသည္ ေခတ္၏ေတာင္း ဆုိခ်က္အရ ျဖစ္ထြန္းလာရသည္ဆုိေသာ အဆုိက်မွ ဘာေၾကာင့္ မ်က္စိမွိတ္ျငင္းပယ္ရန္ ႀကံ႐ြယ္ေနၾကရသနည္း။ စဥ္းစား စရာအေၾကာင္းခံတစ္ခ်က္သာ ရွိပါသည္။ သူတုိ႕ ၾသဇာယုတ္ေလ်ာ့မွာ စုိးရိမ္ပူပန္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။ အာဂသတၱိဟု ေခၚရေပေတာ့မည္။ အႏုပညာသခၤါရ၊ အႏုပညာသံေ၀ဂကင္းသူဟုတ္လည္း ေခၚရေပေတာ့မည္။ သီေပါမင္းစီးခဲ့ေသာ ေျခနင္း(ေရႊခ်ထားေသာခုံဖိနပ္)ကုိ ယေန႕ႏုိင္လြန္ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ ခ်စီးရန္ မသင့္ ေလ်ာ္ေတာ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ အမႈိက္ပုံသုိ႕လည္း သြားလႊင့္မပစ္သင့္ပါ။
သူ႕တြင္ အသုံးခ်တန္ဖုိးရွိမေနေတာ့ေသာ္လည္း သမုိင္း ၏ တန္ဖုိးရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမတုိင္မီကာလက ကဗ်ာမ်ားသည္လည္း တခ်ဳိ႕သမုိင္းတန္ဖုိး သာရွိေတာ့ကာ (ဥပမာ-ေခတ္စမ္း)၊
တခ်ဳိ႕လည္း အသုံးခ်တန္ဖုိး ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာေနပါသည္။ (ဥပမာ-စာေပသစ္)။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိပင္ ေရးဖြဲ႕ရပါေတာ့မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ လူသားေသာ္လည္းေကာင္း၊ စစ္ၿပီးေခတ္လူသားေသာ္လည္းေကာင္း မဟုတ္ဘဲ ၂၁ ရာစု အႀကိဳ ေခတ္ ေပၚလူသားမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္တုိ႕ နန္းဆန္ေသာ အသုံးအႏႈန္း ျဖင့္ ရတုႏွင့္ေဘာလယ္သာ ေရးခဲ့ရေကာင္းလားဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အျပစ္တင္ရန္မသင့္ပါ။
အႏုပညာဆုိသည္မွာ တျခား ယဥ္ေက်းမႈကိစၥမ်ားလုိပင္ ေခတ္ကာလ(သမုိင္း)၏ ျပ႒ာန္းကန္႕သတ္ခ်က္အရသာ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေခတ္ေပၚလူသားသည္လည္း ေခတ္ေပၚကမၻာႏွင့္ သူ႕ဆက္ဆံေရး(ေခတ္ေပၚဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ အေထြေထြကုိ)ေခတ္ေပၚ အာ႐ုံခံစားမႈျဖင့္ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ေပလိမ့္မည္။ ယင္းမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူတုိ႕၏ တသမတ္တည္းေသာ ၀တၱရားသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေရးသူတုိ႕သည္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ႐ုိက္ခ်ဳိးရမည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဘယ္၀ါဒ ဘယ္အယူအဆ က်ဆုံးပါေစဟု လည္းေကာင္း မေအာ္သင့္ပါ။ ေအာ္႐ုံျဖင့္ မက်ဆုံးႏုိင္ပါ။ (မုိးသည္ အခ်ိန္အခါေၾကာင့္သာ ရြာျခင္းျဖစ္ၿပီး ဖားေအာ္သံေၾကာင့္ ရြာျခင္းမဟုတ္ေခ်။) တစ္ဘက္က က်ဆုံးပါေစဟု ဆန္႕က်င္ေအာ္ဟစ္ျခင္းကုိလည္း တုန္လႈပ္စရာမရွိ ေခ်။ (တုန္လႈပ္သူမ်ားမွာ နဂုိကပင္ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ ယုံၾကည္မႈမရွိေသာ၊ ခုိင္မာေသာ အသိမရွိေသာ အတုေယာင္မ်ား သာျဖစ္ေပမည္။)
- သစၥာနီ
