ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ရဲ႕ပင္မလကၡဏာေလးခုကေတာ့ -
၁။ Iconoclasm (႐ိုးရာ (ဝါ) လက္႐ွိအေျခအေနကိုစိန္ေခၚျခင္း)
၂။ Groundless (ဆင္ေျခေပၚမွ အမွီအခိုကင္းျခင္း(ဝါ) အမွားအမွန္မ႐ွိျခင္း)
၃။ Formlessness (ပံုစံတစ္ခုတည္း ေပၚတြင္တည္႐ွိမေနျခင္း)
၄။ Populism (မူလလူ႕သေဘာကို ေလ့လာျခင္း(ဝါ) ဦးေဆာင္မႈအား အာဏာေလ်ာ့က်ေစျခင္း) ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကို ေဝဖန္မယ့္သူဟာ"တည္" ၿပီးပစ္ရတာ ခက္ခဲေနခဲ့တယ္။
ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ဟာ လမ္းေၾကာင္း အားလံုးကိုဖြင့္ထားတယ္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ ဖတ္သူကို လမ္းေၾကာင္းေ႐ြးခ်ယ္ေစတယ္။ အရင္က ေဘးပို႕ထားတဲ့နယ္ေျမေတြကိုလည္း ပစ္ကြင္းထဲ ဆြဲထည့္ပစ္တယ္။ ႐ုပ္အားကိုး ကာပယ္တယ္လစ္ဇင္(Capitalism) နဲ႕ ေမာ္ဒန္ အေဟာင္းကို တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲတဲ့ Alternative ေတြလုပ္ၿပီးပံုရိပ္ဝါဒ (Imagery)၊ သေကၤတဝါဒီ (Symbolism)နဲ႕ Structural Economy ကိုလည္း အလြတ္မေပးခဲ့ဘူး။ဒီေတာ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကို အဓိကေလ့လာမယ့္သူဟာ ကဗ်ာ႐ႈေထာင့္အေနနဲ႕ New Formalism နဲ႕New Criticism ကို ေကာင္းေကာင္းသိဖို႕လိုတယ္။ ဒါမွ သူဘာက ဆန္႕က်င္ခ်င္သလဲဆိုတာ ဖမ္းလို႕ရမွာျဖစ္တယ္။ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီ ထုတ္ျပထားတဲ့ လကၡဏာေတြက ကဗ်ာကို အေျခခံၿပီး ေ႐ြးထုတ္ထားတဲ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လကၡဏာေတြျဖစ္လို႕ေဘာင္သိပ္က်ယ္တဲ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္အေတြးအေခၚေတြေနာက္ကို ကဗ်ာသမားေတြ လိုက္ရတာထက္စာရင္ပုိၿပီးလြယ္ကူေစပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြ ေသြဖယ္ပစ္ခ်င္တဲ့ နယူးေဖာ္မယ္လစ္ဇင္(New Formalism)နဲ႕ နယူးခရစ္တစ္ဇင္ (New Criticism) ကိုလည္း အနည္းငယ္သိဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္လို႕ယူဆတယ္။ ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီရဲ႕ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လကၡဏာေတြကို သူကျပန္႐ွင္းပါတယ္။ ေျမာက္မ်ား႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္သီအိုရီ ေတြထဲက ကဗ်ာနဲ႕သက္ဆိုင္တာေလးကိုပဲ ဆြဲထုတ္ျပသြားတဲ့အတြက္ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီ ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္တယ္။ နည္းနည္းျပန္ေႏႊးတဲ့သေဘာပါ။
၁။ Iconolasm (အေဟာင္းႏွင့္အဆင့္ျမင့္႐ိုးရာကို စိန္ေခၚျခင္း)
- ႐ိုးရာအဆင့္ျမင့္ဂႏၶဝင္က်မ္းမ်ားကို ေသြဖယ္ျခင္း (decanonizes culture standards)
- ေ႐ွးကလုပ္ခဲ့သမွ်အႏုပညာေတြနဲ႕ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေတြကို ဆန္႕က်င္ျခင္း
- စာေရးသူ၏ၾသဇာနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ျငင္းဆန္ျခင္း (denies authority to the author)
- စာေရးသူ၏အေနအထားမွ ေခတ္ကာလ၏ ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ွိသူအျဖစ္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ျခင္း (discounting his intentions and his claim to act as spokesman for a period)
- ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုလက္မခံျခင္း
- ဖတ္သူအားတာဝန္ယူေစျခင္းကို ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိစြာျပဳလုပ္ျခင္း (Often deliberately alienating)
- အျခားေသာအႏုပညာမ်ားမွ ကူးယူျခင္း၊ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို အ႐ြဲ႕တိုက္ျခင္း၊ ေရာယွက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ အႏုပညာ၏ မူလအရင္းအျမစ္မ်ားကို မတည္ၿငိမ္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္း (Subverts its sources by parody, irony and pastiche)
- လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈ၊လိင္ခြဲျခားမႈ ႏွင့္ ႐ိုးရာဓေလ့ခြဲျခားမႈေတြကို ျငင္းဆိုျခင္း။
- စာသားမွာပါဝင္ေရာယွက္မႈကို ဖံုးအုပ္ထားခြင့္မေပးဘူး၊ ပါဝင္မႈကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္
လုပ္ျခင္း (Reading Content)
- လူသားေတြအေျခအေနအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပူပင္ၿပီး စာေပခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတဲ့ နည္းေတြနဲ႕ ဖြင့္ဟဖို႕ ႀ ကိဳးစားျခင္း။(broods in the human condition disclosed by radical literary theory)
ဒီအခ်က္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ စာေပဝါသနာပါတဲ့သူေတြက ေ႐ွ႕ကဆရာႀကီးမ်ား ႐ွင္းလင္းခ်က္ ေတြေၾကာင့္သိႏွင့္ေနၿပီးသားလို႕ ယူဆတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီ ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေလး တစ္ခ်က္႐ွိတယ္။ေမာ္ဒန္ပထမလႈပ္႐ွားမႈအၿပီးမွာ ေမာ္ဒန္လမ္းသစ္ေဖာက္သူေတြဟာ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္မႈ ေလ်ာ့က်သြားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ ေမာ္ဒန္သူရဲေကာင္းေတြဟာ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ လက္စြမ္းျပၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ"ကုန္" သြားသလို ႐ွိခဲ့တယ္။ အဆက္အသြယ္ႀကီးမားလာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ဝင္စားမႈေတြဟာအႏုပညာဆီက တျခားဘက္ကို ေ႐ြ႕ေလ်ာသြားတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္မထြင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ကသူတို႕ေတြရဲ႕ အာ႐ံုေတြ တျခားဘက္ကို ေ႐ြ႕သြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ကဗ်ာမွာ ေမာ္ဒန္ဝါက်ဟာ အသစ္ေတြကို မဖန္တီးႏိုင္ေတာ့သလိုပံုစံခြက္ေဟာင္းထဲ ျပန္လွည့္ခ်င္ေနတဲ့ အုပ္စုေတြေၾကာင့္ အႏုပညာေလ့လာသူေတြဟာ ေ႐ွ႕တိုးဖို႕ခက္သြားတယ္။၁၉၆၀ကာလမ်ားဆီက တကၠသိုလ္သင္႐ိုး ေတြဟာလည္း ေမာ္ဒန္နဲ႕႐ိုးရာတၿပိဳင္ထဲ တန္းတူလႈပ္႐ွားမႈေတြဆက္ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဘယ္ဟာကို သင္႐ိုးထဲမွာ တြဲေပးရင္ အဆင္ေျပမလဲဆိုတဲ့ ဖိအားကို ခံရျပန္တယ္။အက္ဇရာေပါင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကို လွည့္သြားတယ္။ "Left-Wing" လႈပ္႐ွားမႈနဲ႕ ဖက္ဆစ္ဝါဒဘက္ကိုအာ႐ံုေရာက္သြားလို႕ ကဗ်ာကို သိပ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲလီးေယာ့က ပိုၿပီးေဘာင္က်ဥ္းတဲ့"tight form" အေရးေတြကို ဖန္တီးၿပီး ႏိုဘယ္လ္ဆုကို လက္ခံတယ္။ နာမည္ႀကီးလာမႈရဲ႕ေနာက္မွာထပ္ဆန္းသစ္ပစ္ဖို႕ အသစ္ေတြကို စြန္႕စြန္႕စားစားလုပ္လိုစိတ္ နည္းသြားသလိုပဲ။ ဝီလ်ံကားလို႕စ္ဝီလ်ံရဲ႕ကဗ်ာေတြက အသစ္ကေလးေတြအတြက္ လူဘယ္ေလာက္ရဲရဲတင္းတင္း လုပ္ရဲသလဲဆိုတာမ်ိဳး ေလာက္ပဲ ျပႏိုင္ေတာ့တယ္။ဆိုလိုတာက လက္ေဟာင္းေမာ္ဒန္ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြ "ေညာင္း" စ ျပဳလာၿပီလို႕ ဆိုရမယ္။ပညာေရးအသိုင္းအဝိုင္းဟာ အတုအေယာင္ေတြကိုပဲ ဖတ္ၿပီး ဝယ္ရ႐ွာတာကိုး။ ကဗ်ာနဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြဟာတျခားအႏုပညာပစၥည္းေတြလို မဟုတ္ပါဘူး။ ထြက္သမွ်ကို ဝယ္ေလ့မ႐ွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယအက္ဗား(ထ)ဂါး(ထ) ထပ္ေပၚဖို႕ တာစူေနပါၿပီ။ အႏုပညာသစ္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ခုဖြင့္ၿပီး ဝင္လာတယ္။ပထမတစ္ခုက ေမာ္ဒန္ေတြ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ၾကာေအာင္ ဝတ္ဆင္ခဲ့တဲ့ဝတ္စံုကို ေျပာင္းပံုနဲ႕တိုးတက္လာတဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ဆံုးျဖတ္မယ့္ စည္းကမ္းေဘာင္ျပင္းတဲ့ သူေတာ္စင္ဆန္တဲ့ အဆံုးအျဖတ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုျငင္းဆန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ ေရွ႕ကလက္ခံထားတဲ့ ႐ိုးရာလက္ခံမႈေတြကို"အနား" ေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယစစ္မ်က္ႏွာက တန္ျပန္တိုက္ခိုက္တာပါပဲ။ "The second war an attack on the culture achievement of the past". အတိတ္က လက္ခံထားတာမွန္သမွ်ျပန္လည္ျငင္းဆန္ျပန္တယ္။
၂။ Groundless (ဆင္ေျခမွအမွီအခိုကင္းျခင္း၊ အမွားအမွန္ကင္းျခင္း)
ဒီေခါင္းစဥ္က ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လမ္းေၾကာင္းေပၚကိုတြန္းပို႕ေပးလိုက္တဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္။ အႏုပညာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ လူထုအက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြဆိုတာလံုးဝဥသံု အမွားအယြင္းကင္းမဲ့တဲ့ အမွန္တရားေတြဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္အမွီျပဳ (bedrock of unassailable probity) ဖြဲ႕စည္းပံုမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ႐ွာလို႕လဲမေတြ႕ဘူး။ သိပၸံပညာရပ္၊သခ်ၤာ၊ ဘာသာေဗဒ၊ လူမႈေဗဒ၊ အေတြးအေခၚပညာေတြ အားလံုးဟာ ယူဆခ်က္ေတြ (assumption)၊ ညွိႏႈိင္းနားလည္မႈယူထားတာေတြ၊(cultural understanding) သေဘာတူတည္ေဆာက္မႈေတြ(Agreements)နဲ႕ အမွန္တရားဆိုတဲ့ အရာဆီကိုခ်ဥ္းကပ္တာ သက္သက္ပဲ။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ရဲ႕ ဘာသာစကားက အဲဒီဘာသာေတြနဲ႕ အမွန္တရားဆီကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ပညာရပ္ေတြရဲ႕ အဓိကဝင္႐ိုးပါပဲ။ ဘာသာရပ္ေတြကို ဘာသာစကားနဲ႕တည္ေဆာက္ထားတာကိုး။ အဲဒီကၽြႏု္ပ္တို႕ရဲ႕ဘာသာစကားကိုယ္၌က "Imprecise Language" (မတိက်တဲ့ဘာသာစကား) ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဆိုရင္သခ်ၤာတို႕၊ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီတို႕မွာ "A ကို B ျဖစ္မည္ဟု ဆိုၾကပါစို႕" ဆိုတဲ့ယူဆခ်က္ (Assumption)ေတြကို သံုးတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မွန္ႏိုင္မလဲ။ မတိက်တဲ့ ဘာသာစကား"Imprecise Language" တိုတာက ဘာလဲ။ ဘာသာစကားမွာ သူ႕အလိုလိုကို မွားယြင္းအဓိပၸါယ္ေကာက္ခြင့္႐ွိတဲ့ အားနည္းခ်က္တခ်ိဳ႕႐ွိေနတယ္။အမ်ားစုေပါင္း ႐ွယ္ယာလုပ္တဲ့ "communal" ျဖစ္ေနၿပီး အဆင့္ဆင့္လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့"secondhand" ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အခ်က္ငါးခုနဲ႕ ဘာသာစကားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ထပ္ၿပီးထုတ္ေဖာ္ပါတယ္။ အဲဒီအားနည္းခ်က္ (၅)ခ်က္ကေတာ့ အမွားအမွန္ကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစတဲ့ဘာသာစကားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ "Imprecise Language" မတိက်တဲ့ဘာသာစကားဆိုတဲ့ အသံုးကေပးတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ (၅)ခုပါပဲ။
၁။ Ambiguity (အဓိပၸါယ္တစ္ခုထက္ပိုၿပီး တည္႐ွိေနျခင္း)
၂။ Vagueness (အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရန္ လံုေလာက္ေသာ တိက်မႈမ႐ွိျခင္း)
၃။ Equivocation (Argument ေျပာဆိုမႈတြင္ "ambiguity" သို႕မဟုတ္"vagueness" ပါဝင္ေနျခင္း)
၄။ Accent (ေဖာ္ျပခ်က္တစ္ခုမွာ မလိုအပ္တဲ့ေနရာကို ထင္႐ွားေစတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္
ခ်က္ေ႐ြ႕သြားကာ "ambiguity" ကို ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။)
၅။ Amphiboly (စကားလံုးအထားအသို (ဝါ) အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ဝါက်ထဲမွ အဓိပၸါယ္ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ေနၿပီးထိုႏွစ္မ်ိဳးစလံုးအား မွန္သည္ဟု ယူဆႏိုင္ျခင္း။)
တို႕ပဲျဖစ္တယ္။ မေသခ်ာသည့္ကိစၥတြင္ ထိုမေသခ်ာမႈကိုေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ဘာသာစကားကိုယ္၌က မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါ လူသားကို တုန္လႈပ္မႈျဖစ္ေစတာက႐ုပ္ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့။ ေမာ္ဒန္အေျပာင္းအလဲ၌ ႐ုပ္ဝတၳဳအေျပာင္းအလဲကို တုန္လႈပ္သြားခဲ့ေသာအႏုပညာ႐ွင္မ်ားသည္ ယခုအခါ ထပ္မံတုန္လႈပ္ရေသာ ကိစၥမ်ားထဲမွ အေရးအႀကီးဆံုး တစ္ခုမွာ"ဘာသာစကားအေပၚမယံုသကၤာျဖစ္မႈ" ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာစကားထဲ၌ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားႏွင့္ျငင္းခုန္မႈမ်ားက မွားသည္မွန္သည္ ဆံုးျဖတ္ရန္ မစြမ္းသာေတာ့ပါ။ အမွန္တရားက ဘယ္မွာဆံုးၿပီးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္က ဘယ္မွာစသလဲ။ အႏုပညာႏွင့္ဘဝဆိုေသာ အရာႏွစ္ခုစလံုးက အမွန္တရား(Truth)ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လွ်င္ သိပ္ေတာ့ကြဲျပားျခားနားခ်က္မႈမ႐ွိ။"အႏုပညာ" ေရာ "ဘဝ" ပါ ဇတ္လမ္းဆင္ထားေသာ (Fictions)ပင္ျဖစ္သည္။အယူအဆေတြဟာ မွားတယ္လို႕မဆိုႏိုင္တဲ့ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြနဲ႕ ကမၻာႀကီးကို ၾကည့္ဖို႕ဒါမွမဟုတ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဖို႕ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအယူအဆေတြကို ဘာသာစကားနဲ႕ပဲတည္ေဆာက္ၾကတယ္။အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သူတို႕ဖြင့္ထားတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြကို အမွန္တရားေတြလို႕ယူဆၾကတယ္။ ၿပီးရင္ လူေတြကို စည္း႐ံုးတယ္။ လႈံ႕ေဆာ္တယ္။ ဝါဒကြဲျပားသူေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္မ်ိဳးျဖဳတ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲျပန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ အယူအဆေတြဟာ သူတို႕ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကိုပဲတည္ေဆာက္တယ္။ ညီမွ်မႈကိုေပးတယ္လို႕ လက္ခံႏိုင္စရာမ႐ွိဘူး။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ဟာ မွန္တယ္လို႕ထင္ထားတဲ့ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ႐ွိတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈမ်ား (Actions)၊ ဘာသာစကား (Language) နဲ႕ အႏုပညာ(Art)ကို ျငင္းဆန္တယ္။ တစ္ေယာက္ကမွန္တယ္လို႕ေျပာရင္ က်ဳပ္တို႕ျပန္ေမးရမွာက ဘယ္ဘက္ကၾကည့္တာလဲ၊မွန္ဖို႕ဘယ္ေလာက္နီးစပ္သလဲဆိုတာပါပဲ။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္မွာ မွားတယ္၊မွန္တယ္ ဆိုတာ ၾကည့္သူေနရာမွာမူတည္သြားၿပီ။ ေဆာင္းပါး႐ွင္က ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခ်က္ ေထာက္ျပတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ခါတရံတြင္မက္ဂ်စ္ရီရယ္လစ္ဇင္(Magic Realism) ထဲမွာ ဘဝ(Life)ႏွင့္ အႏုပညာ (Art) ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ေရာေထြးတင္ျပတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြဟာအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိျခင္းဆိုတာကို ျငင္းပါတယ္။
၃။ Formlessness (ပံုသ႑ာန္အတည္တက်မ႐ွိျခင္း)
တည္ေဆာက္မႈအေနနဲ႕ ပထမဦးဆံုး ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြႀကိဳးစားတာက ေမာ္ဒန္ရဲ႕ တည္ေဆာက္မႈကို ျငင္းတယ္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ကေတာ့"Repudiate" လုပ္တယ္လို႕ ဆိုတယ္။ ဖယ္႐ွားတယ္။ "cast off" လုပ္တယ္လို႕ဆိုတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေမာ္ဒန္ေတြ ေျပျပစ္တယ္လို႕ထင္ထားတဲ့ ဟာမိုနီကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က"unrefined" "သန္႕ဖို႕လိုတယ္" လို႕ယူဆတဲ့ ေမာ္ဒန္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းထည္"organic" form" ကို ျပန္ေခ်ာမယ္လို႕ ဆိုျပန္တယ္။ အႏုပညာႀကီးမားမႈကိုခ်ံဳ႕ပစ္လိုက္တယ္။ အႏုပညာကို မေဖာ္ျပေတာ့ဘူး။ ေဖာ္ျပခ်က္ထဲမွာ အႏုပညာကို ထည့္သြင္းမယ္။စာသားထဲမွာ အပိုင္းအစေတြ ေရာမယ္။ ၿပီးရင္ ဆက္စပ္အႏုပညာမ်ိဳး (collages)ေတြ လုပ္မယ္။နမိတ္ပံုႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္ေတြ (shaping power of metaphors and other literary tropes)နဲ႕ စာေပအလွအပေတြကို အနားေပးရမယ္။ အႏုပညာဆိုတာ အဲဒီအႏုပညာကို ေဖာ္ျပတာထက္ကိုအမ်ားႀကီးပိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ အႏုပညာပဲ။ အႏုပညာရဲ႕အႏွစ္သာရဆိုတာ ဘယ္လိုမွသ႐ုပ္ျပ (demonstrate)လို႕ မရဘူး။ ေဝဖန္ေရးသစ္ (New Criticism)နဲ႕ ႐ိုးရာရသေတြဟာ ဒါကိုလစ္လ်ဴ႐ႈထားတယ္။ အႏုပညာဟာ ပံုသ႑ာန္မဲ့သြားရင္ ပိုၿပီးအင္အားႀကီးမားလာတယ္။ အရည္အေသြးျမင့္မားလာတယ္တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ထင္သာျမင္သာ႐ွိေအာင္ျပၿပီးအျခားအရာေတြနဲ႕ကြဲျပားေစတာကို ပို႕စ္ေမာ္ဒန္က ဆန္႕က်င္တယ္။ အတိအက်ေဖာ္ျပတဲ့ ကြန္ဗင္း႐ွင္းနယ္(conventional)ဆီက ခြဲထြက္ၿပီး ႐ိုမန္ဂ်က္ေကာ့ဆင္ (Roman Osipovich Jakobson) နဲ႕ ႐ု႐ွေဖာ္မယ္လစ္(the Russian Formalists)ေတြ တင္ျပခဲ့တာမွ အႏွစ္သာရလို႕ဆိုရမယ္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္က("Deviation from foregrounding.Departure from the conventional are the essence of art, as Roman Jacobson and Russian formalists demonstrated") လို႕ေရးပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေရးသူဟာ ႐ိုမန္ဂ်က္ေကာ့ဆင္နဲ႕ ႐ု႐ွေဖာ္မယ္လစ္ေတြကို ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကေထာက္ခံတယ္လို႕ ေရးလိုက္တာက တစ္ေၾကာင္းထဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ "႐ိုမန္ဂ်က္ေကာ့ဆင္"ကိုသိဖို႕ အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္လို႕ ယူဆတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႐ိုမန္ဂ်က္ေကာ့ဆင္ကို ဝင္႐ွင္းလို႕မျဖစ္ေသးဘူးလို႕ ယူဆပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားက သိႏွင့္ေကာင္းသိေနပါလိမ့္မယ္။) ေဆာင္းပါးေရးသူဟာဒီေလာက္နဲ႕"Formlessness" ကို မေက်နပ္ေသးပါဘူး။ ပံုသ႑ာန္အတိအက် မ႐ွိျခင္းကိုထပ္မံအဓိပၸါယ္ဖြင့္ပါတယ္။ အႏုပညာမွာ အမ်ိဳးအစားသတ္မွတ္ျခင္း "Genere" ဆိုတာ႐ွိပါတယ္။ရသ (Aesthetic)ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး အုပ္စုခြဲ(Categorize)လုပ္တာပါ။ စတိုင္(style)နဲ႕ အေၾကာင္းအရာ (subject matter)ကို လိုက္ၿပီး အုပ္စုေတြခြဲလို႕ရတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕ကလက္ခံပါတယ္။ ဥပမာ စံုေထာက္ဝတၳဳဆိုရင္ လုပ္ဇတ္(Fiction)ထဲမွာ ပါရတယ္။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကအဲဒီအုပ္စုခြဲျခင္း "Genre" ကိုျငင္းပယ္ပါတယ္။ အႏုပညာ ပိုၿပီးေလးနက္ဖို႕အတြက္အထက္ကဆိုခဲ့သလုိ အုပ္စုခြဲျခင္းလိုမ်ိဳး တင္းက်ပ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႕ေခါင္းစဥ္တပ္တာကအႏုပညာကို ေသးႏုပ္ေစတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစံုက အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံုကို စုစည္းၿပီး ဒါမွမဟုတ္က်ပန္းေကာက္ၿပီး အေပါင္းအစပ္ အႏုပညာ (Pastiche)တို႕ ကူးယူသေရာ္တဲ့စတိုင္ (Parody)တို႕ဖန္တီးပစ္ရမယ္လို႕ ဆိုတယ္။ ၿပီးျပည့္စံုေသာ မည္သည့္အႏုပညာမွ် ေဖာ္ျပ၍ မစြမ္းသာခဲ့ပါ။(No such essence of art was ever demonstrated)လို႕ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြ သတ္မွတ္တယ္။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ေတြဟာ၊ေဝဖန္ေရးသစ္ "New Critics" သမားေတြဟာအႏုပညာဆိုတာကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲေျပာတာပဲလို႕ စြပ္စြဲပါတယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့အတိုင္းလိုက္ၿပီးကဗ်ာဖတ္သူေတြက လိုက္ဖတ္ရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႕ဟာ လံုေလာက္တဲ့ အသိဥာဏ္ျမင့္မားမႈကိုေပးစြမ္းသူေတြလို႕ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ထင္တယ္။ အတိုင္းအတာဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ျပည့္ အႏုပညာနဲ႕ ထင္႐ွားတဲ့ အႏုပညာ ကြဲျပားမႈကို ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္တစ္ေလေလာက္ပဲသိဖို႕လိုမယ္။ လူတိုင္းလက္ခံတာက ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ရာေျမာက္တဲ့ အႏုပညာတိုင္း ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ကြဲျပားမႈရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။
၄။ Populism (လူမ်ားအား ပစ္မွတ္ထားျခင္း)
"Postmodern is very appealing" လို႕ဆိုပါတယ္။ သိပ္ကို ညွိႏႈိင္းတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုပါ။ လူတန္းစားမေ႐ြးခံစားလို႕ရတယ္။ အဲဒီလို ခံစားဖို႕အတြက္ ဖတ္သူ(ဝါ)ခံစားသူကလည္း အားထုတ္ရပါတယ္။ ဖန္တီးတဲ့အႏုပညာနဲ႕ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ညွိႏႈိင္းရပါတယ္။ ပညာေတြတတ္မွ (ဝါ) အသိဥာဏ္ေတြျမင့္မွပါဝင္လို႕ရမယ္ဆိုတာကို လက္မခံပါဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာက ေဝဖန္ေရးသစ္ေတြ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာသင္လာခဲ့သလိုအျမင့္ႀကီးေတြမဟုတ္ဘူး။ "Diversity" မူလေမွ်ာ္လင့္ထားရာက ေသြဖယ္ကြဲျပားသြားမႈကိုႀကိဳဆိုပါတယ္။ လူထု ဒါမွမဟုတ္ ပရိတ္သတ္နဲ႕ တိုက္႐ိုက္ညွိႏႈိင္းၿပီး အဓိပၸါယ္ ဒါမွမဟုတ္အႏုပညာကို "ေပးမယ္/ယူမယ္" လို႕ ဆိုတယ္။ ကိန္းခန္းႀကီးတဲ့ အဆင့္ျမင့္စာအုပ္ေတြကိုေျမာင္းထဲပို႕မယ္လို႕လဲ ဆိုျပန္တယ္။ (Without level of book learning interceding)လို႕ေရးပါတယ္။ ဒါဟာ လူအမ်ားကို ပါဝင္လာေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ျဖစ္တယ္။ လူမႈေရးရာ ကိစၥေတြပါလာမယ္။ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာကိုမွ ေ႐ွ႕တန္းတင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာအားလံုးဟာ တူညီတဲ့အေနအထား (ဝါ)ဆက္သြယ္မႈပါပဲလို႕ခံယူျပန္တယ္။ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစံုကို ေရာေထြးပစ္တယ္။ ျပန္ၾကည့္လို႕ တစ္ခုခုကိုလွ်မ္းသြားတာ(ဝါ)သတိမမူျဖစ္သြားတာကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ အျခားတစ္ဖက္က ဘာေတြက်န္သြားလဲဆိုတာကိုသိခ်င္တယ္။ လူေတြက ဘာမွန္းညာမွန္းမသိတဲ့ ၁၅ရာစုက *ဖလီးမက္ခ်္(Flemish)ပန္းခ်ီ ေတြကို နားမလည္ပဲ ၾကည့္ၾကတယ္။ သေဘာက်ၾကတယ္ေလ။ဒါေပမယ့္ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ သီအိုရီဆုပ္ကိုင္ခြင့္ကို လက္မခံတာပါ။တျခားဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမ႐ွိပါဘူး။ လူထုရဲ႕စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တာေလးကို ႐ွင္းလင္းတင္ျပေပးတာနဲ႕ဘာမွမကြာဘူး။ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာေတြကို ၾကည့္ရင္ အရည္အေသြးမျပည့္ဝသလို ခံစားရမယ္။အျမင့္ဆံုးေသာ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ရဲ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဘာလဲဗ်။ ဘဝရဲ႕ေဝဖန္စစ္ေၾကာမႈေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခဟာအႏုပညာလား။ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္စရာမ႐ွိဘူး။ ခံစားမႈေတြကို သူတို႕က ခၽြန္ထက္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။က်ဳပ္တို႕ကို ပိုၿပီး နက္႐ႈိင္းေအာင္ ၾကည့္ခြင့္ေပးတယ္။ လွပတဲ့ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ပိုၿပီးေနေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ အမွန္တရားနဲ႕ပိုၿပီးနီးစပ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ေဝဖန္သူေတြ၊ ေဝဖန္မႈေတြက အဲဒီလိုလုပ္ေပးတယ္လို႕ထင္ပါသလား။ လံုးဝမဟုတ္ဘူး။ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားေအာင္၊ ဆင္ဆာေတြနည္းေအာင္ သူတို႕က ဒီေလာက္ပဲတတ္ႏိုင္တာပါ။ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ဟာ ႐ိုးရာအႏုပညာမဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာကို "Anti"လုပ္တယ္။ ေပါက္ကရေဝဖန္တာေတြကို စိတ္႐ွည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာကိုရည္႐ြယ္သလဲလို႕ ေမးခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးေပးခ်င္တာထက္ မပိုဘူးဗ်ာ။ အႏုပညာဆိုတာ အတုအေယာင္ မ႐ိုးမသားျဖစ္ျခင္း၊လိမ္ျခင္း "spurious" ထက္မပိုပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေရးတႀကီးေတြးေခၚႀကံဆ"serious consideration" လို႕ေရးပါတယ္။ ဒါကကဗ်ာရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ကပဲ သူက ခ်ဥ္းကပ္ျပတာပါ။ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ဟာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အေတာ္ႀကီးကို ႐ွည္လ်ားၿပီး နက္နဲတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုပါ။ေဆာင္းပါး႐ွင္က ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ခ်ေရးပစ္ပါတယ္။
*ဖလီးမက္ခ်္ (Flemish) ပန္းခ်ီ - ၁၅ရာစုဥေရာပေျမာက္ပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ထင္႐ွားေသာ ပန္းခ်ီေရးဟန္
Poets belonging to Postmodernism in its various phases and manifestations include:
- John Ashbery: e.g. The Burden of the Park {4}
- Frank O'Hara: e.g. Khrushchev is coming on the right day! {5}
- Barbara Guest" e.g. Wild Gardens Overlooked by Night Lights {6}
- Charles Bernstein: e.g. Thinking I Think I Think {7}
- Andrew Levy: e.g. tom hanks is a homosexual {8}
- Jim Rosenberg: e.g. Completing the Square {9}
- Tom Raworth: e.g. All Fours {10}
- J.H.Prynne: e.g. On the Matter of Thermal Packing {11}
- David Antin: e.g. War {12}
- Jackson MacLow: e.g. Very Pleasant Soiling {13}
- Michael Basinski: e.g. The Atmosphere of Venus {14}
- Susan Howe: e.g. Eikon Basilike {15}
- Kenneth Goldsmith: e.g. Fidget {16}
- Robert Grenier: e.g. Greeting {17}
- George Hartly: e.g. Envy Pride Glutonny {18}
႐ွပ္အက်ၤီႏွင့္ဗီးနပ္(စ္)၏ေရေငြ႕(Michael Basinski: e.g. The Atmosphere of Venus {14})
"မိုက္ကယ္ေဘဆင္စကီး" ကို ကၽြန္ေတာ္ယခင္ကသိထားသည္က ပန္းခ်ီကဗ်ာ(visual poem) မ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အျမင္ကဗ်ာမ်ားကပို၍ေပါ့ပါးလာၿပီး "FND"ဘက္ကို ပိုေရာက္သြားသည္။ မိုက္ကယ္ ၏ ဝက္ဘ္စာမ်က္ႏွာတြင္မူ"light and dust" ဟု ေရးထားသည္။ သို႕ေသာ္ ကဗ်ာေဖာင္ေဒး႐ွင္းဆိုဒ္ကမူ မိုက္ကယ့္အေၾကာင္းေဖာ္ျပရာ၌အျမင္ကဗ်ာဆရာဟုသာ ေဖာ္ျပသည္။ သူ၏ အေတြးပါေသာ ခဲျခစ္ စာလံုးမ်ားႏွင့္ လက္ဆြဲ႐ုပ္ကေလးမ်ားကစာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ က်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္႐ွိေနသည္။ သို႕ေသာ္ မိုက္ကယ့္ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။Visual မဟုတ္ေသာ ကဗ်ာမ်ားေရးရာတြင္ မိုက္ကယ္က နာမည္ေပါက္မ႐ွိေသာ္လည္း ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာဆယ္ဦးေလာက္ကို စာရင္းျပဳစုခဲ့ေသာ "ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီ" ၏ စာရင္းထဲတြင္ မိုက္ကယ္ပါဝင္ေလသည္။ ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီကမူ မိုက္ကယ္၏ "ဗီးနပ္စ္၏ေလထု" ကို ေ႐ြးထုတ္ျပသည္။ကၽြန္ေတာ္ကမူ မိုက္ကယ္၏ "႐ွပ္အက်ီၤငါးထည္အားမီးပူတိုက္ျခင္း" ကိုလည္း ႀကိဳက္မိသည္။မိုက္ကယ္က လက္ဆ သိပ္ေသးသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လက္မ်ိဳး႐ွိပါသည္ဟုကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်က္လံုးမွိတ္၍ ေျခတစ္လွမ္း တိုးႏိုင္သည္။ သူ႕ဗီးနပ္စ္ ကဗ်ာတြင္ စာလံုးမ်ား၏ၾကားကြာေနရာ (Gap) ႏွင့္ စာလံုးတူဘာသာစကား ေဆာ့ကစားမႈကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ မူလလီနီယာ(linear)ေရးဟန္ကို ျငင္းပယ္ေသာ နမ္းလီနီယာ (ဝါ) လီနီယာအျငင္းမ်ားကို အထင္အ႐ွား ေတြ႕ႏိုင္ၿပီးလက္ဝဲလက္ယာစာပိုဒ္မ်ား အညီေရးဟန္ (left/Right even margins)ကို ဗီးနပ္ကဗ်ာတြင္ ေတြ႕ရသည္။မာဂ်င္ညီရန္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးထဲက လက္ဝဲကို အညီထားေသာ (Margin/end, even/uneven) ကို ဂ႐ုျပဳထားၿပီးႏွစ္ဘက္ညီ (square off) ကိုမူ ဗီးနပ္စ္တြင္ မသံုးထားပါ။ (Left even) ျဖစ္ေသာ လက္ယာဘက္မာဂ်င္ညီမႈ သိသာေစရန္ ကဗ်ာစာပိုဒ္အစကို စာမ်က္ႏွာအလယ္မွစတင္ျခင္းျဖင့္ စာပိုဒ္လိုက္(droping stanza) ျပတ္ေ႐ြ႕ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ေမာ္ဒန္ပထမအဆက္က ေမရီအန္းမိုး(Marianne Moore) တို႕၏ျပတ္ေ႐ြ႕စာေၾကာင္းမ်ား (dropped line)ကို အသံုးမျပဳေတာ့ဘဲ စာလံုးမ်ား ျပတ္ေ႐ြ႕ျခင္းေၾကာင့္သာနမ္းလီနီယာ (non linear) ကို ေဖာ္ေဆာင္ေစသည္။ သို႕ေသာ္ ၁၇ ရာစု ေဂ်ာ့ခ်္ဟားဘတ္(George Herbert)၏ အီစတာေတာင္ပံမ်ား(Ester Wings) မွစ၍ အီးအီးကမ္းမင္း (E.E Cumming)တို႕ထိ လႊမ္းမိုးမႈ႐ွိလြန္းေသာ အျမင္ကဗ်ာ...........
The problem with the atmosphere of Venus
ဒီျပႆနာက ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ ေရေငြ႕ေလထု ဝန္းက်င္နဲ႕အတူ
Riddled very Venus visible very
စကားဝွက္တဲ့ သိပ္ကိုမ်ား ဗီးနပ္စ္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း သိပ္ကို
The surface is covered with water clouds
ဒီမ်က္ႏွာျပင္က ေရတိမ္တိုက္မ်ားႏွင့္ ဖံုးအုပ္ျခင္းခံခဲ့ရ
Vapour view
ေရေငြ႕ ျမင္ကြင္း
Ref:Postmodern of Poetry by ဂၽြန္ဟိုကမ္ဘီ (John Holcombe)
- ေဇာ္ေဇာ္ထြန္း
